Film: Il y a longtemps que je t’aime
Toen ik in de lijst de films overliep, sprong ‘il y a longtemps que je t’aime’ er uit. De samenvatting sprak me meteen aan, en ik repte me naar de videotheek om de film te huren.
Ik raad je aan om via de onderstaande link de trailer te bekijken, zodat je mijn visie omtrent de film kunt volgen.
In de lijst vind je de film terug bij ‘mens en medemens’, maar ik heb deze film niet getiteld bij één van de vijf thema’s omdat ik vind dat de film bij meerdere thema’s past.
Allereerst wil ik de film analyseren in het thema ‘mens en samenleving’. Het is namelijk zo dat iedere mens in de samenleving vooruit moet met zijn leven. Het jachtige leven, zoals ik ook beschreven heb bij ‘mens en samenleving: kenmerk van onze samenleving’, rolt razendsnel voorbij. Ook na 15 jaar gevangenis moet Juliette haar leven weer op de sporen zetten. Ze moet opnieuw werk zoeken, alsook de liefde herontdekken, zich opnieuw inwerken in het typerende gezinsleven, …
Zoals ik al zei wordt deze film ondergebracht bij het thema ‘mens en medemens’. Hoe de mensen met elkaar omgaan kan zeker uit deze film gehaald worden. Ik vind het een mooi gebaar van Léa dat ze haar zus onderdak geeft. Uiteindelijk hebben ze elkaar 15 jaar niet gezien of gehoord, maar ze blijven wel zussen. Ik denk dat die bloedband hen ook weer dichter bij elkaar brengt. Juliette is in het begin erg gesloten tegenover haar medemensen, maar naarmate ze het vertrouwen terugwint bloeit ze langzaamaan open. In het begin doet ze nog wat moeilijk tegen de kinderen van Léa, maar ook hier groeit het vertrouwen langs beide kanten. Uiteindelijk leert ze de oudste dochter piano spelen. Ik vind Léa een enorme bewonderenswaardige vrouw. Ze is enorm menslievend en heeft veel vertrouwen in de mensen rondom haar. Ze wist niet waarom Juliette haar eigen zoon vermoord heeft, maar toch laat ze Juliette babysitten op haar kinderen. Haar man is daar natuurlijk niet mee akkoord, en op die manier ontstaan er ook wat ruzies tussen Léa en haar man.
Mens en zingeving is een volgend thema die ik wil toelichten aan de hand van een aantal passages in de film. Juliette moet opnieuw de dingen vinden in het dagelijkse leven die haar leven terug zin geven. Ze moet opnieuw in het leven geloven. Wanneer Léa en Juliette samen op de piano hun liedje spelen en zingen sprankelt er in beide zussen terug liefde en hoop voor elkaar, precies of ze elkaar op dat ogenblik pas echt teruggevonden hebben. Ook het moment waarop Juliette op café zit en voortdurend zit te kijken naar die ene man. Nadien vertelt ze aan haar zus dat ze zomaar seks heeft gehad met die man, om te weten hoe het voelde. Juliette gaat ook vaak op stap met Léa; ze gaan samen zwemmen of ze maken een wandeling met de kinderen. Ze vindt uiteindelijk ook werk waardoor ze toch de draad van het leven weer een beetje kan oppikken.
Bij het thema ‘mens en lijden’ kan ik ook enkele gebeurtenissen linken met de film. Allereerst heeft Juliette haar eigen zoon vermoord. Ze moet daar hoogstwaarschijnlijk erg van afzien. Op het einde van de film wordt duidelijk waarom ze haar eigen kind vermoordde, en je ziet ook het verdriet dat bij haar leeft. Ook de 15 jaar lange gevangenschap moet een lijdensweg geweest zijn voor Juliette. Ze zal vele eenzame momenten gekend hebben. Ze komt ook te weten dat haar vader gestorven is, en dat haar moeder zwaar dement geworden is. Haar ouders hebben het contact verbroken toen ze opgesloten werd voor moord. Ze vonden het een schande en deden alsof Juliette niet meer bestond. Het moet erg pijnlijk zijn dat je ouders je niet meer willen kennen. En het moet nog pijnlijker zijn niet te weten dat je vader al een aantal jaar gestorven is, en dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. De man die ze leert kennen, waar ze haar formulieren moet gaan afstempelen, pleegt uiteindelijk zelfmoord. Dat had ze helemaal niet zien aankomen, omdat hij voortdurend zei dat hij op reis zou gaan naar de foto in zijn kantoor. Ook dan moest ze haar verdriet weer verwerken, en dat deed ze door te wandelen, een boek te lezen op een bankje in de stad, te gaan zwemmen met haar zus, …
Deze film bewijst voor mij dat het leven gaat met vallen en opstaan. Dat je altijd een nieuwe kans hebt om je leven weer op te bouwen. Elke dag is een nieuwe kans om je leven een andere wending te geven. Met de nodige hulp en (zelf)vertrouwen geraak je er wel. Wanneer je de rust in jezelf hebt teruggevonden, kan je alles weer aan. En vergeet het mooie spreekwoord niet: “Na regen komt zonneschijn!”
Helemaal eens met je besluit: het leven is inderdaad vallen en opstaan. Vaak/Soms hebben we de moed niet om terug op te staan en laten we ons mee slepen door de mindere prettige gebeurtenissen van het moment. Maar je moet altijd denken: waar een wil is, is een weg !. Soms denken we te vlug dat het alleen wij is die tegenslag/verdriet hebben. Maar iedereen heeft in zijn leven wel eens groot verdriet/tegenslag. Daarom moeten we steeds weer opstaan, en doorgaan. Op momenten dat het goed gaat, moeten we genieten en anderen helpen. Zeker nooit denken dat verdriet, tegenslag iets is voor een ander. Daarom moeten we ook de anderen met verdriet zoveel mogelijk helpen. Als jij dan verdriet hebt, kan je dan hopen dat er ook iemand is om jou te helpen. En zeker ook niet vergeten altijd jezelf te blijven !!!!
BeantwoordenVerwijderen