maandag 14 januari 2013

Mens en ...: Filmverwerking volgens sjabloon

Filmverwerking: Il y a longtemps que je t’aime
Deze film vind ik, samengevat in drie kernwoorden, rakend, bezinnend en ingrijpend.
Veel van de onderlinge relaties, gevoelens en ideeën uit de film zijn herkenbaar. De relatie tussen Léa en Juliette, de twee zussen, is voor mij herkenbaar. Mijn zus is eerder zoals Juliette, gesloten en afwachtend en ik ben eerder zoals Léa, beschermend en een open persoon. Naarmate ze elkaar terug beter leren kennen vlotten de conversaties wel, maar het is vooral Léa die aan het woord komt. Ze wil haar zus op haar gemak stellen, maar Juliette is vaak afwezig. Toch is de bloedband een sterk gegeven, waardoor ze elkaar toch op één of andere manier terugvinden. Op het moment dat ze allebei aan de piano zitten en hun liedje spelen en zingen, groeit er een enorm vertrouwen. Het is precies of ze elkaar weer kennen, of ze de relatie die ze vroeger als kind hadden terug herkennen. Mijn zus en ik speelden vroeger ook vaak samen muziek, ik piano en zij dwarsfluit. De gevoelens die Léa ervaart met haar zus zijn voor mij herkenbaar. Ze is erg medelevend en zachtaardig. Ik zou net hetzelfde gedaan hebben voor mijn zus!
Juliette mag bij haar zus intrekken en ze ontdekt op een gegeven moment dat er op de zolder een piano staat. De momenten dat Juliette het oudste dochtertje van Léa (P'tit Lys, 8 jaar) piano leert spelen vind ik één van de mooiste scènes. Ze leert haar het liedje ‘A la claire fontaine’ spelen, de track van de film en tevens hét liedje dat Léa en Juliette als kind samen speelden en zongen. Juliette legt haar geduldig uit hoe en met welke vinger ze op welke toets moet drukken. Ze is heel erg geduldig met het kleine meisje. En dat had ik niet verwacht, vooral omdat ze in het begin van de film heel erg gesloten was. Toen ik hen beiden zag zitten op het pianobankje, kreeg ik zelf een flashback naar een aantal jaren geleden. Toen ik in het vierde leerjaar zat, en toen in het tweede jaar op de muziekschool zat, mocht ik een instrument kiezen. Piano vind ik één van de mooiste instrumenten die meerdere akkoorden doet samenklinken en ik had het geluk dat mijn ouders een piano voor mij kochten. Mijn mama, zelf ook heel erg muzikaal, leerde me toen, net zoals de scène in de film, een liedje spelen. Mijn allereerste liedje op de piano leerde ik van mijn moeder en we zaten toen ook samen op het pianobankje.
Ik heb deze scène gezocht, maar helaas niet gevonden. Omdat ik jullie het liedje toch wil laten horen, heb ik onderstaande link toegevoegd.
Het tweede moment die me enorm heeft ontroerd was het moment dat de jongste dochter van Léa de tekening vindt van het vermoorde zoontje (Pierre). Aan de ene kant staat een mooie tekening met de woorden: ‘mama, ik zal altijd van jou houden’, en langs de ommezijde van het blad staan resultaten van een medisch onderzoek. Léa beseft dat er iets niet klopt en neemt die resultaten mee naar haar arts. Ze vraagt hem uit te zoeken wat die resultaten betekenen. De dokter schrikt enorm en vraagt of het om haar eigen kinderen gaat. Hij belooft haar te bellen met de exacte informatie. Deze scène is een keerpunt in de film. Het wordt stilaan duidelijk waarom Juliette haar eigen kind vermoordde. Ik kreeg rillingen en werd er zelf stil van. Meteen schoot de gedachte door mijn hoofd dat haar kindje ondraaglijk veel pijn leed en dat ze hem van zijn pijn heeft verlost. En ik begreep het! Het moet verschrikkelijk zijn om te horen dat je kind niet meer zal genezen, en dat je zelf niets kunt doen. Het moet voor Juliette heel erg moeilijk geweest zijn, ze zal het niet meer aangekund hebben om haar zoontje te zien lijden en heeft er zelf een eind aan gemaakt. Het ontroert me nu nog steeds als ik het hier neerschrijf.
De derde scène die ik wil beschrijven volgt op het vorige. Uiteindelijk belt de dokter naar Léa met het resultaat van het medisch onderzoek. Ze luistert alleen maar, en in haar ogen zie je dat het geen goed nieuws is. Niet veel later confronteert ze haar zus ermee: ‘waarom heb je nooit iets gezegd? We konden misschien nog geholpen hebben?’. In deze scène barst Juliette eindelijk uit. Voordien leek ze altijd heel erg rustig, afwezig, in zichzelf gekeerd. Nu barst ze in tranen uit en roept ze tegen haar zus: ‘wat konden jullie dan gedaan hebben?’. De emoties in deze scène zijn erg ingrijpend. Ik leefde helemaal met haar mee en ik moest meteen huilen. Zelfs als ik de scène opnieuw zie krijg ik kippenvel en beginnen mijn traankanalen zich te vullen met vocht. Eindelijk weten we waarom Juliette haar zoontje vermoord heeft. Je ziet hoeveel pijn het haar nog steeds doet, zelfs na 15 jaar. Ze onthult haar verhaal aan haar zus, die haar met zoveel liefde bijstaat. Ik denk dat er voor beide zussen een last van hun schouders is gevallen nu ze het verhaal kennen. En ook als kijker valt er precies iets van je af, eindelijk weet je wat er gebeurd is. Ik geloofde al de hele tijd niet dat ze zomaar haar zoon zou vermoord hebben. Ik heb deze scène gekozen omdat het gemengde gevoelens in mij naar boven brengt. Enerzijds begrijp ik Juliette, maar anderzijds is het heel erg om je eigen kind te doden. Op het einde van de film komt de man van Léa binnen en roept of iemand thuis is. Juliette antwoordt uiteindelijk met: ‘ja, ik ben er’ en zegt tegen haar zus: ‘ik ben er’. Daarmee bedoelt ze dat ze weer in het leven staat, dat ze verder moet, nu ze haar verhaal heeft kunnen doen kan ze weer verder met haar leven.  
Ik heb de laatste scène teruggevonden op youtube, je kan ze hier bekijken. Dit is wel dé onthulling van de film. Wie de film graag volledig wil zien, bekijkt deze scène beter niet.
De gevoelens die ik ervoer in de film hebben deels met mijn levenservaring te maken. Alleszins de scène met de piano. Muziek is een enorme passie die ik al sinds mijn kinderjaren ervaar. Ik zag mijn relatie met mijn mama ook terug opflakkeren en dat deed me nadenken over hoe snel het leven gaat. Mijn levensvisie is nog steeds dat je iedere dag als een nieuwe kans moet beschouwen. Ook al heb je iets heel ergs gedaan, die niet meer goed te maken is, toch moet je dat achter je laten en leren uit je fouten. Ik leef soms nog teveel in het verleden. Ik heb ook fouten gemaakt, zoals iedere mens, maar we moeten er iets mee doen. Uit het verleden kan je leren. Morgen is altijd een nieuwe dag, met nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, nieuwe keuzes die je kunt maken, nieuwe mensen die je kunt ontmoeten, …  
De boodschap van de regisseur is volgens mij dan ook dat je na 15 jaar gevangenis toch opnieuw iets kunt opbouwen met je familie, je zus, maar vooral met jezelf. Juliette leert opnieuw nieuwe mensen kennen en leert relaties op te bouwen. Ze zoekt vaak de stilte en de rust op, maar ze mengt zich eveneens in de groep waardoor ze nieuwe contacten legt met mensen. Ze zoekt opnieuw werk, waardoor ze stilaan terug in het leven komt te staan. Ik denk dat de regisseur wil aantonen dat je, ondanks zware fouten te hebben begaan, toch terug kunt herbeginnen met je leven. En zoals ik hierboven al zei heeft dat ook met mijn levensvisie te maken.
Ik kan besluiten dat de visie van de regisseur enigszins gelijklopend is met mijn eigen persoonlijke kijk op het leven. Hij schildert het lijden wel af als een innerlijk proces. Juliette is volledig in zichzelf gekeerd en leert stapsgewijs zichzelf open te stellen voor nieuwe dingen. Dat is ook mijn kijk op hoe mensen lijden. Als je geconfronteerd wordt met een verlies, komt dat in de eerste plaats aan als een klap in je gezicht. Je wereld staat op zijn kop en niets is nog vanzelfsprekend. Je moet het evenwicht terugvinden in jezelf en dat gaat niet altijd meteen. Er zijn zoveel emoties die de kop opsteken waardoor je emotioneel uit evenwicht bent. Wat ik wel belangrijk vind is dat we die gevoelens moeten toelaten, alleen zo kunnen we het verdriet achter ons laten. Opkroppen veroorzaakt later dubbel zoveel verdriet. En dit hebben we ook gezien bij Juliette. De regisseur heeft het misschien zo willen vorm geven? Juliette beleeft haar verdriet innerlijk, maar uiteindelijk barst ze toch. En dan zegt ze: 'ik ben er' waarmee ze bedoelt dat ze nu kan verdergaan met haar leven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten