Mens en ...: brief over film

Dag mijn lieve vriendin,

Ik schrijf je deze brief omdat ik je iets wil vertellen over een film die ik onlangs heb gezien. De film heeft zo’n indruk op mij nagelaten dat ik het aan jou even kwijt moet. Nu ben je wel benieuwd over welke film ik het heb, hé? Het is wel een Franse film, maar dat vond ik niet erg. De film heet ‘Il y a longtemps que je t’aime’ en dateert van 2008. Ken je die film of heb je hem zelf al gezien? Het verhaal speelt zich af in Frankrijk (Nancy) en de twee hoofdpersonages Juliette en Léa worden vertolkt door Kristin Scott Thomas en Elsa Zylberstein. Je zult zeker al wel gehoord hebben van Kristin Scott Thomas. Ik heb haar alleszins in andere films al zien spelen. Van Elsa Zylberstein, die Léa speelt, had ik nog nooit gehoord. Jij? Ik zal je kort uitleggen waarover de film gaat, zodat je begrijpt waarom ik je deze brief schrijf. Juliette en Léa zijn zussen die elkaar terugvinden nadat Juliette 15 jaar in de gevangenis heeft gezeten. Léa is getrouwd met Luc en heeft twee kinderen. In het begin van de film wordt Juliette vrijgelaten en ze zit aan een tafeltje te roken. Ze ziet er moe uit en afgeleefd. Ze ziet er eigenlijk echt niet goed uit. Even later komt Léa haar ophalen. Ze zeggen niets tegen elkaar, kijken elkaar aan en vertrekken. Blijkbaar, dat wordt later in de film duidelijk, heeft ze haar eigen zoon vermoord. Kan je je dat inbeelden? Ik geloofde het eigenlijk niet, maar het zal wel zo geweest zijn, want anders zou ze toch geen 15 jaar in de gevangenis gezeten hebben. Léa neemt Juliette mee naar haar huis en biedt haar zus dus onderdak. Ik vind dat echt een mooi gebaar van Léa, ze is zo zachtaardig en begripvol. Ik kijk echt naar haar op. Léa neemt Juliette overal mee op sleeptouw, ze gaan samen zwemmen of wandelen met de kinderen. Juliette zegt niet veel en ze ziet er nog steeds niet al te goed uit, vind ik. Ik denk dat haar wereld een beetje op zijn kop staat. Uiteindelijk moet ze helemaal opnieuw beginnen hé, want ze zat 15 jaar opgesloten tussen vier muren, bij wijze van spreken. Ze moet haar leven een nieuwe kans geven en je ziet dat ze het daar moeilijk mee heeft. Ze moet opnieuw werk zoeken, zich aanpassen in het gezinsleven van Léa en Luc, babysitten op de kinderen van Léa en Luc, enzovoort. Ze vindt natuurlijk niet meteen werk omdat ze bij elk sollicitatiegesprek gevraagd wordt waarom ze zo lang in de gevangenis heeft gezeten. Op één van die gesprekken zei de man zelfs dat, als je voor zo’n lange tijd in de gevangenis zit, je toch een moord hebt begaan. En toen zei Juliette dat ze haar eigen zoon heeft vermoord. “Buiten!” riep die man “buiten!”. Stilaan bouwt Juliette terug een eigen leven op. Ze geniet duidelijk van momenten dat ze tot rust kan komen, zoals op een bankje in het park een boek lezen bijvoorbeeld. Op een gegeven moment is er een feest en zitten er allemaal mensen rond de tafel. Plots vraagt één man: ‘Mais qui est Juliette?’. De mysterieuze Juliette, die ze nog nooit eerder gezien hebben, waar was ze dan al die jaren? Waarop Juliette antwoordt: ‘Ik heb 15 jaar in de gevangenis gezeten, voor moord’. Iedereen schatert het uit, omdat niemand zoiets gelooft natuurlijk. Ik vind het wel ongelooflijk dat Juliette altijd zo rustig blijft. Maar ik denk dat ze het vanbinnen soms wel eens uitschreeuwt. Meer naar het einde van de film toe wordt stilaan duidelijk waarom ze haar eigen zoontje, Pierre noemt hij trouwens, vermoord heeft. Op een bepaald moment vertrekt Juliette uit haar kamer en ze laat een blaadje vallen. Het jongste dochtertje van Léa vindt dat blad en geeft het aan haar moeder. Op dat blad staat aan de ene zijde een mooie tekening, aan de andere zijde resultaten van een medisch onderzoek. Op dat moment had ik al door dat ze haar kind dus niet zomaar heeft vermoord, maar dat het misschien op sterven lag en dat ze het uit zijn lijden verlost heeft. Ik leefde volledig met haar mee en toen Léa Juliette ermee confronteerde barstte ik in tranen uit. Het was zo echt, zo kwetsbaar. Eindelijk zag je Juliette huilen en roepen. De altijd zo rustige, in zichzelf gekeerde Juliette, barstte nu in tranen uit en was volledig over haar toeren. Ze vertelt uiteindelijk dat Pierre zo ziek was, dat ze het niet meer kon aanzien, en dat ze er zelf een eind aan heeft gemaakt. Ik zat daar in de zetel met mijn zakdoeken bij de hand. Er viel precies zelf een last van mijn schouders. Eindelijk wist ik waarom ze haar zoon heeft vermoord, en ik begreep het. Ik kan natuurlijk niet weten wat ik zou gedaan hebben in dezelfde situatie, maar het moet verschrikkelijk zijn om je eigen kind zo te zien creperen. Je weet hoe medelevend ik ben, hé, en hoe ik altijd volledig zelf in de film zit of in het personage. Ik denk dan altijd na over mijn eigen leven, of ik gelukkig ben of niet. De boodschap die ik uit die film haal is dat we nooit mogen opgeven. Het leven gaat met vallen en opstaan, en ook al heb je 15 jaar in de gevangenis gezeten, toch moet je je leven daarna terug opbouwen. Ik denk dat dat ook de boodschap is die de regisseur wil overbrengen; dat we altijd opnieuw kunnen beginnen. De dingen des leven, zoals werken en jezelf kunnen onderhouden, zoals liefde en genegenheid geven en krijgen, zoals hulp bieden en verantwoordelijkheid tonen, die dingen kan je iedere dag opnieuw. En laat je eens een steek vallen, dan raap je hem gewoon weer op. Maar het allerbelangrijkste in het leven is liefde! Liefde van de mensen rondom je, je bent nooit alleen op deze wereld. Dat is eigenlijk ook een boodschap die in de film vervlochten zit, denk ik, dat je nooit alleen bent. Er zijn zoveel mensen die voor je klaarstaan, maar soms besef je dat niet. Jij hebt dat waarschijnlijk ook al wel eens gehad? Ik alleszins wel, hoor. Als ik in de put zit, dan weet ik niet goed wie ik om hulp moet vragen. Ik denk dan meestal dat ik een last ben, maar wanneer ik dan uit onverwachte hoek toch steun en toeverlaat krijg ben ik altijd verwonderd van het aantal mensen die met mij meeleven. Ik herkende toch een aantal passages in de film uit mijn eigen leven. Het moment bijvoorbeeld dat Juliette de piano ontdekt op zolder, en met veel geduld P’tit Lys leert piano spelen. P’tit Lys is het oudste dochtertje van Léa. Ze is geadopteerd. Ik moest meteen denken aan de momenten dat ik met mijn mama aan de piano zat. Weet je dat nog? Jij kwam ook vaak langs bij ons. Ik denk zelfs dat wij samen nog gespeeld hebben. Dat is al lang geleden, hé. En die gezinssituaties zoals verse broodjes bakken en ovenkoeken en daarna allen gezellig aan de tafel zitten. Dat zijn momenten die ik altijd zal koesteren. Mijn mama maakte altijd verse broodjes en het was altijd een eetfestijn bij ons, met al mijn broers en zussen aan tafel, en vrienden en vriendinnen van mijn broers en zussen. En ook jij was er vaak bij. Dat waren leuke tijden, hé, die zal ik nooit vergeten. Wat ik je vooral wou zeggen met deze brief was dat je nooit mag opgeven. Het leven is soms eens lastig en we maken allemaal fouten, maar dat is niet erg. Wij zijn allebei redelijk perfectionistisch en we vinden het een ramp als eens iets fout gaat, maar eigenlijk moeten we niet zo streng zijn voor onszelf. Fouten maken hoort nu eenmaal bij het leven, en we moeten eruit leren. Met vallen en opstaan komen we er wel! Ik vond het echt een supermooie film, waarover ik eens goed gefilosofeerd heb J. Wil je hem ook eens zien? Ik heb hem thuis nog liggen, je moet hem dan maar eens lenen. Ik heb nu eigenlijk wel al de helft van de film verklapt, hé. Ik zie of ik hoor je nog wel, hé.

Vele groetjes

Lies